उपवास काही शांती देतो आणि वैज्ञानिकदृष्ट्या आवश्यक आहे.
मी माझ्या आरोग्यासाठी उपासना करतो, धार्मिक कारणांसाठी नाही.
माझ्या उपवासाला आवडत नाही.
हे मला अधिक फलदायी जीवन जगण्यासाठी नेतृत्व करण्याचा आत्मविश्वास देते.
मी ते कधी कधी धार्मिक श्रद्धेचा भाग म्हणून करतो.
मी एकदम उपासना करत नाही.
हेही आरोग्यदायी आहे.
मी नास्तिक आहे.
सत्य सांगायचं झालं तर, कधी कधी मला असं वाटतं की मी एकटा जिवंत आहे जो या विशेष एकाकी स्थितीत आहे, म्हणजे, एक अनाम विश्वास स्वीकारलेला आहे, कारण मी ऐतिहासिकदृष्ट्या धर्मापासून दूर राहिलेला नाही, तर धर्माने माझ्यापासून दूर राहिलं आहे. देवाचं नाव स्वीकारणं, त्याच्या शब्दांना ऐकणं, आणि त्याच्या शिकवणींना शक्य तितकं आज्ञाधारक राहण्याचा प्रयत्न करणं, आणि त्यामुळे माझ्या वैयक्तिक विश्वासाला परिभाषित करणं, हे माझ्यासाठी खूप अधिक उत्पादनक्षम झालं आहे, यापेक्षा की ते एका संप्रदायाच्या श्रेणीत ठेवण्यात येईल जिथे माझा विश्वास इतरांनी परिभाषित करावा लागेल. किमान या मार्गाने, मी संस्थात्मक सिद्धांतांशी किंवा दीर्घकाळ टिकलेल्या पारंपरिक स्थितींशी बांधलेला नाही, ज्यांना भविष्यात पुनरावलोकन किंवा तपासणीची कमी संधी आहे. माझं भूतकाळातील शास्त्रीय प्रशिक्षण हे दोन्ही यहूदी आणि ख्रिश्चन स्रोतांनी प्रभावित झालं आहे, आणि तिथे, त्यांच्या दरम्यानच्या जागेत मी सध्या स्वतःला सापडतो आणि कधी कधी ती एक खूप एकाकी जागा असते. मी या विश्वासाला दोन्हींचा एकत्रित स्वरूप म्हणून पाहत नाही, तर संस्थात्मक doctrinal बंधनांपासून मुक्त वातावरणात शास्त्रीय कारणाची तार्किक प्रगती म्हणून पाहतो. देवाला प्रश्न विचारणं मला माणसाला प्रश्न विचारण्यापेक्षा खूप सोपं आणि अधिक फायदेशीर वाटतं. मला वाटतं की २,००० वर्षांपूर्वी या पृथ्वीवर चाललेली व्यक्ती, आणि ती मेस्सियाह आहे, पण मला असं वाटत नाही की ख्रिश्चनता किंवा यहूदी धर्माला त्याच्या सेवेत काय केंद्रस्थानी होतं, किंवा तो काय होता याबद्दल अचूक समज आहे. खरं तर, मी इतकं म्हणेन की, जेव्हा मेस्सियाह येईल, तेव्हा तो एक असा मेस्सियाह असेल ज्याला ख्रिश्चनता आणि यहूदी धर्म परिचित किंवा अपेक्षित नसतील.
आपल्या घोड्यांना थांबवा, सर्वांना. 1. प्रथम, नकाशा अगदी चुकीचा नाही, कारण जितके आपण समजून घेतो, मनुष्य नेहमीच धार्मिक होता (उदाहरणार्थ, दफन स्थळांचे विश्लेषण इ.) त्यामुळे नकाशाने 'तटस्थ' रंगाने सुरूवात करू नये, जणू लोक अद्याप धर्माने 'अविनाशी' झालेले आहेत. 2. दुसरे, सर्व धर्मांचा, इस्लामसह, प्रसार शांततेने झाला. लोकांनी नवीन धर्मात (विशेषतः बौद्ध धर्म आणि ख्रिश्चन धर्म) काही चांगले पाहिले जे त्यांनी स्वतःसाठी स्वीकारायचे होते. उदाहरणार्थ, पश्चिमी संस्कृती आणि शिक्षण ख्रिश्चन मठवादाच्या उदयातून आले. मी, अर्थातच, सीमांच्या नैसर्गिक ताणांवर वाद करत नाही (हे निश्चितपणे राष्ट्रीय सीमांशी सुसंगत नाहीत, परंतु वाढत्या विश्वासू गटांमधील आहेत) जे अधिक स्पष्ट झाले. हे, अर्थातच, सध्या 'नवीन नास्तिकता'सह घडत आहे, जे विशेषतः आक्रमक बनत आहे. 3. तिसरे, हिटलर आणि स्टालिनने विश्वासूंना नियंत्रित करण्याचा प्रयत्न (आशा आहे) त्यांच्या अत्याचारांना पवित्र ख्रिश्चनतेने प्रेरित केले असल्याचे पुरावा म्हणून घेतला जात नाही! (मी या दुष्टांवर या साइटवरील इतर पोस्टमध्ये आधीच टिप्पणी केली आहे, त्यामुळे येथे थांबेन). 4. चौथे, माझ्या माहितीनुसार, एक पॅलेस्टाईन राजकारणी असा दावा केला होता की बुशने त्याला इराकावर आक्रमण करण्यास सांगितले. तरीही, बुश इराकाला ख्रिश्चनतेत रूपांतरित करण्याचा प्रयत्न करत होता असे म्हणणे निश्चितपणे एक अतिशयोक्ती असेल, जे स्पष्टपणे या लेखाशी कालरेषेच्या संदर्भात जोडण्याचा मुद्दा असेल. खरे तर अनेक ख्रिश्चन नेत्यांनी (विशेषतः, पोप जॉन पॉल ii) युद्धाचा निषेध केला. 5. शेवटी, नास्तिकतेने 20 व्या शतकात अधिक ख्रिश्चन शहीद तयार केले (राजकीय सोयीसाठी त्यांच्या विश्वासाचे नकार देण्यास नकार देणारे) जे इतर 19 शतकांमध्ये एकत्रितपणे शहीद झाले. शतकाच्या उत्तरार्धात नास्तिकांचा खूप कमी टक्का असल्यामुळे हे विशेषतः आश्चर्यकारक आहे. कदाचित राज्य नास्तिकतेला नकाशावर जोडले पाहिजे? किमान या प्रकरणात सीमांचा वास्तविकता आहे आणि युद्धे वास्तविक युद्धे होती.
कारण हे आमच्या कुटुंबात एक परंपरा आहे.
माझी अजून कोणतीही धर्म नाही.
कसेतरी माझ्या कुटुंबात कोणीही हे करत नाही, आणि मी तसाच मोठा झालो. मला वाटत नाही की हे खूप महत्त्वाचे आहे.
कारण मला एका विशिष्ट धर्मावर विश्वास नाही.
क्रिसमस आणि इस्टरच्या एक दिवस आधी, माझ्या वैयक्तिक विश्वासामुळे.
कारण हे एक परंपरा आहे
माझ्या मते हे करण्याचा काही उपयोग नाही.
माझ्या मनात आहे की मला करायला हवे.
माझा कोणताही धर्म नाही.
माझ्या धार्मिक विश्वासांना उपवासाचा काही संबंध आहे असे मला वाटत नाही आणि ख्रिसमस किंवा इस्टरसारख्या धार्मिक सणांपूर्वी माझ्या नैतिक स्थितीत सुधारणा होते असेही मला वाटत नाही.
कारण मी स्वतः फार धार्मिक व्यक्ती नाही.
माझ्या स्वतःच्या शक्तीने ते करण्यासाठी माझ्यात पुरेशी इच्छाशक्ती आहे असे मला वाटत नाही. आणि माझ्या कुटुंबात कोणीतरी ते करत नाही, त्यामुळे मला ते स्वतः करण्याचा काहीही कारण दिसत नाही.
मी उपासना करत नाही कारण आमच्या कुटुंबात अशी परंपरा नाही.
मी समजत नाही, हे काय आहे.
कारण ती कुटुंबातील एक परंपरा आहे.
याचा काय उपयोग? देवाच्या भक्तीचा दाखला देण्यासाठी तुमचे शरीर वाया घालवणे आवश्यक आहे असे मला वाटत नाही.
माझ्या माहितीनुसार लोकांना उपासना का करावी लागते, म्हणूनच मी उपासना करत नाही.
ती काहीतरी परंपरा बनली आहे, जसे की स्वतःच्या सणांची.