जर आपण काहीही विश्वास ठेवत नाही तर आपण निर्भय होऊ आणि आपण पाप करू शकतो.. जर आपल्याकडे काही विश्वास असेल तर आपण कृती करण्यापूर्वी विचार करू... कारण तिथे एक भीती असेल... जर आपण देवावर विश्वास ठेवला तर हे चांगले कार्य करण्यासाठी काही प्रेरणा देखील देते...
6
मी विश्वास ठेवतो कारण मला देवावर विश्वास आहे.
जसे मी वरील उल्लेख केला, धर्म लोकांना फलदायी जीवन जगण्यास प्रवृत्त करतो, ज्यामुळे इतरांना शांततेत आणि एकतेत जगण्यास मदत होते.
कोणतीही मते नाही
जन्मापासून आत्मसात केलेले
माझे आईवडील असे करत होते...म्हणून मीही विश्वास ठेवतो.
माझ्या दृष्टीने देवतांचा अस्तित्व तर्कसंगत नाही आणि कोणत्याही धर्माने दिलेल्या स्पष्टीकरणांमध्ये मला विश्वास ठेवण्यासाठी पुरेशी पुरावे नाहीत.
सत्य सांगायचं झालं तर, कधी कधी मला असं वाटतं की मी एकटा जिवंत आहे जो या विशेष एकाकी स्थितीत आहे, म्हणजे, एक अनाम विश्वास स्वीकारलेला आहे, कारण मी ऐतिहासिकदृष्ट्या धर्मापासून दूर राहिलेला नाही, तर धर्माने माझ्यापासून दूर राहिलं आहे. देवाचं नाव स्वीकारणं, त्याच्या शब्दांना ऐकणं, आणि त्याच्या शिकवणींना शक्य तितकं आज्ञाधारक राहण्याचा प्रयत्न करणं, आणि त्यामुळे माझ्या वैयक्तिक विश्वासाला परिभाषित करणं, हे माझ्यासाठी खूप अधिक उत्पादनक्षम ठरलं आहे, यापेक्षा की ते एका संप्रदायाच्या श्रेणीत ठेवण्यात येईल जिथे माझा विश्वास इतरांनी परिभाषित करावा लागेल. किमान या मार्गाने, मी संस्थात्मक सिद्धांतांशी किंवा दीर्घकाळ टिकलेल्या पारंपरिक स्थितींशी बांधलेला नाही, ज्यांना भविष्यात पुनरावलोकन किंवा तपासणीची कमी संधी आहे. माझं भूतकाळातील शास्त्रीय प्रशिक्षण हे दोन्ही यहूदी आणि ख्रिश्चन स्रोतांनी प्रभावित झालं आहे, आणि तिथे, त्यांच्या दरम्यानच्या जागेत मी सध्या स्वतःला सापडतो आणि कधी कधी ती एक खूप एकाकी जागा असते. मी या विश्वासाला दोन्हींचा एकत्रित स्वरूप म्हणून पाहत नाही, तर संस्थात्मक doctrinal बंधनांपासून मुक्त वातावरणात शास्त्रीय कारणाची तार्किक प्रगती म्हणून पाहतो. देवाला प्रश्न विचारणं मला माणसाला प्रश्न विचारण्यापेक्षा खूप सोपं आणि अधिक फायदेशीर वाटतं. मला असं वाटतं की २,००० वर्षांपूर्वी या पृथ्वीवर चाललेला व्यक्ती हा मशीहा होता आणि आहे, पण मला असं वाटत नाही की ख्रिश्चनता किंवा यहूदी धर्माला त्याच्या सेवेत काय केंद्रस्थानी होतं किंवा तो काय होता याबद्दल अचूक समज आहे. खरं तर, मी इतकं म्हणेन की, जेव्हा मशीहा येईल, तेव्हा तो एक मशीहा असेल ज्याला ख्रिश्चनता आणि यहूदी धर्म परिचित किंवा अपेक्षित नसतील.
आपल्या घोड्यांना थांबवा, सर्वांना. 1. प्रथम, नकाशा अगदी चुकीचा नाही, कारण जितके आपण समजून घेतो, मनुष्य नेहमीच धार्मिक होता (उदाहरणार्थ, दफन स्थळांचे विश्लेषण इ.) त्यामुळे नकाशाने 'तटस्थ' रंगाने सुरूवात करू नये, जणू लोक अद्याप धर्माने 'अविनाशी' झालेले आहेत. 2. दुसरे म्हणजे, सर्व धर्मांचा, इस्लामसह, प्रसार शांततेने झाला. लोकांनी नवीन धर्मात (विशेषतः बौद्ध धर्म आणि ख्रिश्चन धर्म) काही चांगले पाहिले जे त्यांनी स्वतःसाठी स्वीकारायचे होते. उदाहरणार्थ, पश्चिमी संस्कृती आणि शिक्षण ख्रिश्चन मठवादाच्या उदयातून आले. मी, अर्थातच, सीमांच्या नैसर्गिक ताणांवर वाद करत नाही (हे निश्चितपणे राष्ट्रीय सीमांशी सुसंगत नाहीत, परंतु वाढत्या विश्वासू गटांमधील आहेत) जे अधिक स्पष्ट झाले. हे, अर्थातच, सध्या 'नवीन नास्तिकता'सह घडत आहे, जे विशेषतः आक्रमक बनत आहे. 3. तिसरे म्हणजे, हिटलर आणि स्टालिनने विश्वासूंचा वापर करण्याचा प्रयत्न (आशा आहे) त्यांच्या अत्याचारांना पवित्र ख्रिश्चनतेने प्रेरित केले असल्याचे सिद्ध करण्यासाठी नाही! (मी या दुष्टांवर या साइटवरील इतर पोस्टमध्ये आधीच टिप्पणी केली आहे, त्यामुळे येथे थांबेन). 4. चौथे म्हणजे, माझ्या माहितीनुसार, एक पॅलेस्टिनियन राजकारणी असा दावा केला होता की बुशने त्याला इराकवर आक्रमण करण्यास सांगितले. तरीही, बुश इराकला ख्रिश्चनतेत रूपांतरित करण्याचा प्रयत्न करत होता असे म्हणणे निश्चितपणे एक अतिशयोक्ती असेल, जे स्पष्टपणे या लेखाशी कालरेषेच्या संदर्भात जोडण्याचा मुद्दा असेल. खरे तर अनेक ख्रिश्चन नेत्यांनी (विशेषतः, पोप जॉन पॉल ii) युद्धाचा निषेध केला. 5. शेवटी, नास्तिकतेने 20 व्या शतकात अधिक ख्रिश्चन शहीद तयार केले (राजकीय सोयीसाठी त्यांच्या विश्वासाचे नकार देण्यास नकार देणारे) जे इतर 19 शतकांमध्ये एकत्रितपणे शहीद झाले. शतकाच्या उत्तरार्धात नास्तिकांचा खूप कमी टक्का असल्यामुळे हे विशेषतः आश्चर्यकारक आहे. कदाचित राज्य नास्तिकतेला नकाशावर जोडले पाहिजे? किमान या प्रकरणात सीमांवर वास्तव आहे आणि युद्धे खरे युद्ध होते.
कारण यामुळे मला आशा मिळते.
कारण मला ते हास्यास्पद वाटते.
जीवित राहणे सोपे आहे. कधी कधी हे महत्त्वाचे नसते, कोणती धर्म निवडायची, ती पाळायची की नाही, पण विश्वास ठेवणे महत्त्वाचे आहे.
मी देवावर विश्वास ठेवतो, पण मी कोणत्याही विशिष्ट धर्माचा नाही.
कारण काहीतरीवर विश्वास ठेवणे चांगले आहे जे तुम्हाला चांगले वाटवते जर तुम्ही ठीक नसाल तर...
आपल्याला सर्वांना काहीतरी विश्वास ठेवावा लागतो. त्यात काय आहे हे महत्त्वाचे नाही, पण मानवापेक्षा काहीतरी मोठं आहे यावर विश्वास असावा लागतो. अन्यथा सर्व गोष्टींचा काय उपयोग?
सर्वांना काही महान शक्तीवर विश्वास ठेवण्याची आवश्यकता आहे जी सर्व गोष्टींवर राज्य करते.
मी माझ्या स्वतःच्या देवावर विश्वास ठेवतो, ज्याचा कॅथोलिक चर्चाच्या सिद्धांतांशी काहीही संबंध नाही. मला माहित आहे की काहीतरी उच्च, अधिक आध्यात्मिक वास्तवात अस्तित्वात आहे, पण मी हे कॅथोलिक लोकांच्या पद्धतीने हाताळू इच्छित नाही.
माझ्या विश्वास ठेवण्याची शिकवण दिली गेली, आणि मला आनंद आहे, कारण विश्वास ठेवण्यासाठी हजारो कारणे आहेत, जर तुम्हाला ती माहित असावी तर तुम्ही धार्मिक वर्गात जाण्यापासून सुरूवात करावी, आणि चर्चमध्ये जावे, तिथे सर्व काही स्पष्ट केले जाते.
माझा विश्वास आहे की काहीतरी आहे, पण मला कोणत्याही धार्मिक विश्वासाचा सक्रिय सदस्य होण्याची आवश्यकता वाटत नाही.
माझी गरज आहे.
मी विश्वास ठेवतो, पण मला आवडत नाही, की त्या धर्मांमध्ये सर्व काही स्पष्ट केले जाते, मर्यादित केले जाते, शिकवले जाते असल्या बेताल गोष्टींमध्ये.
माझ्या विश्वास ठेवण्यासाठी मला वाढवले गेले. जेव्हा माझ्याकडे काहीच नाही तेव्हा हे कधी कधी आशा देते - समजण्याच्या पलीकडे काही शक्तिशालीवर विश्वास ठेवणे.
कधी कधी फक्त जगण्यासाठी मदत होते. ;)
माझ्या मते, जर एखादा व्यक्ती विश्वास ठेवतो, तर हा विश्वास त्याला त्याच्या जीवनातील अनेक अडचणींवर मात करण्यास मदत करतो.
मनुष्य, धर्मात प्रवेश करून, आपल्या जवळच्या लोकांपासून, आपल्या आकांक्षांपासून दूर जातो, आपली वैयक्तिकता गमावतो, पंथाच्या सदस्यांशी एकरूप होतो.
मी देवावर विश्वास ठेवतो, धर्मावर विश्वास ठेवत नाही, तरीही मला आमच्या जीवनशैली आवडते आणि मला वाटते की ती ख्रिश्चनतेशी संबंधित आहे आणि आपल्याला ती कारणाच्या मर्यादेत संरक्षित करावी लागेल.
मी काही नियम आणि विचारांना मान्यता देत नाही जे धर्म दर्शवतात आणि त्यामुळे मला विश्वास ठेवणे कठीण होते.