na
ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਦੇ ਕੁਝ ਨੁਕਸਾਨ ਵੀ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਅੱਖਾਂ 'ਤੇ ਦਬਾਅ, ਇਸ ਲਈ ਇਸਨੂੰ ਸੀਮਿਤ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਵਰਤਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਅਧਿਆਪਕ:
ਜਿਵੇਂ ਹਰ ਮੀਡੀਆ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਇਹ ਸਹੀ ਚੋਣ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਇਸ ਸਮੇਂ ਵੀ ਪ੍ਰੇਰਕ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਨਵੇਂ ਲੱਗਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੀ ਦੁਨੀਆ ਨਾਲ ਸਬੰਧਿਤ ਹਨ। ਡਿਜੀਟਲਾਈਜ਼ੇਸ਼ਨ ਯੋਗਦਾਨਾਂ ਅਤੇ ਨਤੀਜਿਆਂ ਦੀ ਸੁਰੱਖਿਆ ਅਤੇ ਫੈਲਾਉਣ ਲਈ ਮੌਕੇ ਪੇਸ਼ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਸਕੂਲਾਂ ਵਿੱਚ ਸਮਾਰਟਬੋਰਡ ਵਰਗੀਆਂ ਤਕਨਾਲੋਜੀਆਂ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰਤਾ, ਸਕੂਲ ਦੇ ਫੰਡਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਦੇ ਮੱਦੇਨਜ਼ਰ, ਖਤਰੇ ਵਜੋਂ ਸਾਹਮਣੇ ਆਉਂਦੀ ਹੈ। ਮੀਡੀਆ ਨਾਲ ਸਮਰੱਥਾ ਨਾਲ ਨਿਬਟਣ ਲਈ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਲਿਖਤੀ ਸਮਰੱਥਾ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਜੋ ਕਿ ਅਸੀਂ ਬਿਹਤਰ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਗੈਰ-ਡਿਜੀਟਲ ਵਸਤੂਆਂ 'ਤੇ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਦੇ ਹਾਂ।
student
ਇੱਕ ਅਧਿਆਪਕ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਮੈਂ ਆਪਣੇ ਪਾਠਾਂ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਬਣਾਉਣ ਵਿੱਚ ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਦੇ ਉਪਯੋਗ ਦੀ ਬਹੁਤ ਕਦਰ ਕਰਦਾ ਹਾਂ। ਇੱਕ ਪਾਸੇ, ਬਹੁ-ਮੀਡੀਆਕਾਰੀ ਦੇ ਕਾਰਨ ਸਿੱਖਣ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆਵਾਂ ਨੂੰ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਸਿੱਖਣ ਦੇ ਕਿਸਮਾਂ ਦੇ ਅਨੁਕੂਲ ਬਣਾਉਣਾ ਸੰਭਵ ਹੁੰਦਾ ਹੈ: ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਵਿਜ਼ੂਅਲ ਅਤੇ ਅਕਸਰ ਭਾਵਨਾਤਮਕ ਸਿੱਖਣ ਦੀਆਂ ਪ੍ਰਕਿਰਿਆਵਾਂ ਦੇ ਸਮਰਥਨ ਲਈ ਵੀਡੀਓ ਅਤੇ ਆਵਾਜ਼ ਦਸਤਾਵੇਜ਼। ਦੂਜੇ ਪਾਸੇ, ਮੂਡਲ ਵਰਗੀਆਂ ਆਨਲਾਈਨ ਸਿੱਖਣ ਪਲੇਟਫਾਰਮਾਂ ਪਾਠ ਸਮੱਗਰੀ ਅਤੇ ਅੱਗੇ ਦੇ ਸਿੱਖਣ ਦੇ ਆਫਰਾਂ ਦੀ ਉਪਲਬਧਤਾ ਨੂੰ ਯਕੀਨੀ ਬਣਾਉਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਇਸ ਗੱਲ ਦਾ ਧਿਆਨ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਜਿਹੀ elearning ਪੇਸ਼ਕਸ਼ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਵੱਲੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਵਾਧੇ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਦੀ ਹੈ। ਮੇਰੇ ਵਿਚਾਰ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਖਰਾਬ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਸੰਭਾਲੀ ਗਈ ਪਲੇਟਫਾਰਮ ਵਧੇਰੇ ਗਲਤ ਫਹਿਮੀ ਪੈਦਾ ਕਰਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਸਿੱਖਣ ਵਾਲਿਆਂ ਲਈ ਨਿਰਾਸ਼ਾਜਨਕ ਹੁੰਦੀ ਹੈ। ਪਾਠਾਂ ਦੀ ਕਾਰਵਾਈ ਦੌਰਾਨ, ਪਾਠਾਂ ਦੇ ਹਿੱਸਿਆਂ ਦੀ ਸਮਝਦਾਰੀ ਨਾਲ ਵਿਆਖਿਆ ਕਰਨ 'ਤੇ ਜ਼ਿਆਦਾ ਧਿਆਨ ਦਿੱਤਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ (ਸਮੱਸਿਆ ਦੇ ਮੁੱਦੇ ਦੀ ਵਿਆਖਿਆ, ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਪੜਾਅ, ਸੁਰੱਖਿਆ ਦੇ ਪੜਾਅ ਆਦਿ), ਕਿਉਂਕਿ ਬਹੁ-ਮੀਡੀਆ ਸਮੱਗਰੀ ਨਹੀਂ ਤਾਂ "ਅਤਿ ਉਤਸ਼ਾਹ" ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣ ਸਕਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਅਸਲ ਸਿੱਖਣ ਦੇ ਲਕਸ਼ ਤੋਂ ਧਿਆਨ ਹਟਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। tk
ਗ., ਇੱਕ ਮੁੱਖ ਸਕੂਲ ਦੇ ਅਧਿਆਪਕ:
ਅਸੀਂ ਇੱਕ ਐਸੀ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਜੀ ਰਹੇ ਹਾਂ, ਜਿੱਥੇ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਡਿਜੀਟਲ ਨੇਟਿਵ ਹਨ। ਇਸ ਲਈ, ਮੈਂ ਇਹ ਸਹੀ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਜਾਣੂ ਮੀਡੀਆ ਨੂੰ ਕਲਾਸਿਕ ਮੀਡੀਆ ਦੇ ਨਾਲ ਸਿਖਿਆ ਵਿੱਚ ਵਰਤਿਆ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਸਿੱਖਣ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਵਰਤੋਂ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਨਾਲ ਸਹੀ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਨਿਬਟਣਾ ਵੀ ਪਾਠ ਦਾ ਹਿੱਸਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਕਈ ਵਾਰੀ ਦੇਖਿਆ ਹੈ ਕਿ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਆਪਣੇ ਨਿੱਜੀ ਡੇਟਾ ਨਾਲ ਬਹੁਤ ਹੀ ਬੇਪਰਵਾਹੀ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਆਏ ਹਨ।
ਮੈਂ ਪਾਠਾਂ ਵਿੱਚ ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਦੇ ਇਸਤੇਮਾਲ ਨੂੰ ਕੁਝ ਹੱਦ ਤੱਕ ਸਮਝਦਾਰ ਅਤੇ ਮਦਦਗਾਰ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ, ਜਦ ਤੱਕ ਇਹ ਹੱਦਾਂ ਵਿੱਚ ਰਹਿੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੁੱਖ ਸਿੱਖਣ ਦੀ ਵਿਧੀ ਨਹੀਂ ਬਣਦਾ।
ਆਜ ਦੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਗਲੋਬਲਾਈਜ਼ੇਸ਼ਨ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਸੰਚਾਰ ਤਕਨਾਲੋਜੀ ਦੇ ਖੇਤਰ ਵਿੱਚ, ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਪਾਠਾਂ ਵਿੱਚ ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਤੋਂ ਬਚਣਾ ਬਹੁਤ ਜਰੂਰੀ ਹੈ। ਤਕਨੀਕੀ ਤਰੱਕੀਆਂ ਤੋਂ ਪਲਟਣਾ ਸੰਭਵ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇਹ ਸਾਡੇ ਦਿਨਚਰਿਆ ਨੂੰ ਨਿਰਧਾਰਿਤ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ (ਸਮਾਰਟਫੋਨ ਨੂੰ ਸੰਚਾਰ ਦੇ ਸਾਧਨ ਵਜੋਂ, ਕੰਪਿਊਟਰ ਨੂੰ ਲੈਕਸਿਕਨ ਵਜੋਂ ਦੇਖੋ)। ਲਗਭਗ ਸਾਰੇ ਖੇਤਰਾਂ ਵਿੱਚ ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਨਾਲ ਕੰਮ ਕੀਤਾ ਜਾਂਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਮੌਜੂਦਾ ਜਾਣਕਾਰੀ ਅਤੇ ਸੰਚਾਰ ਤਕਨਾਲੋਜੀਆਂ ਨਾਲ ਸਹੀ ਅਤੇ ਜਾਣੂ ਸਲੂਕ ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਬੇਨਤੀ ਦੇ ਸੰਦਰਭ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਮੰਗ ਦਾ ਬਿੰਦੂ ਹੈ। ਇਸ ਲਈ, ਮੇਰੇ ਵਿਚਾਰ ਵਿੱਚ ਪਾਠਾਂ ਵਿੱਚ ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਨਾਲ ਜਲਦੀ ਸਬੰਧ ਬਣਾਉਣਾ ਬਹੁਤ ਉਤਸ਼ਾਹਜਨਕ ਅਤੇ ਸਿਰਫ ਸਿਫਾਰਸ਼ਯੋਗ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਭਵਿੱਖ ਨੂੰ ਨਿਰਧਾਰਿਤ ਕਰਦੀਆਂ ਹਨ।
(ਵਿਦਿਆਰਥੀ)
ਸਾਡੇ ਡੁਅਲ ਅਧਿਐਨ ਵਿੱਚ ਹਾਲ ਹੀ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਨਵੀਆਂ ਜਾਣਕਾਰੀਆਂ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦਾ ਹੋਰ ਕੋਈ ਵਿਕਲਪ ਨਹੀਂ ਹੈ, ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੀਆਂ ਵਿਸ਼ੇਸ਼ ਸ਼ਬਦਾਵਲੀ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਸਿੱਖਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਇਸ ਲਈ ਸਮਾਰਟਫੋਨ, ਟੈਬਲੇਟ ਅਤੇ ਲੈਪਟਾਪ ਸਦਾ ਸਾਥੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ। ਜਿੱਥੇ ਸਮਾਰਟਫੋਨ ਸਭ ਤੋਂ ਤੇਜ਼ੀ ਨਾਲ ਉਪਲਬਧ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦਿਨਚਰਿਆ ਵਿੱਚ ਇਸਦੇ ਉਪਯੋਗ ਨਾਲ ਇਸਦਾ ਹੈਂਡਲਿੰਗ ਤੇਜ਼ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਜੇ ਅਸੀਂ ਕਲਾਸ ਵਿੱਚ ਆਪਣੇ ਫੋਨ ਵਰਤਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਜਾਂ ਕੰਪਿਊਟਰਾਂ 'ਤੇ ਜਾਣ ਦੀ ਆਗਿਆ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਇਹ ਚੰਗਾ ਹੈ। ਇਸ ਨਾਲ ਕਲਾਸ ਕੁਝ ਹੱਦ ਤੱਕ ਆਜ਼ਾਦੀ ਮਿਲਦੀ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ ਕਈ ਵਾਰੀ ਇਹ ਵੀ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਵਿਸ਼ੇ ਤੋਂ ਦੂਰ ਹੋ ਜਾਂਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਫੇਸਬੁੱਕ, ਵਟਸਐਪ ਆਦਿ 'ਤੇ ਸਮਾਂ ਬਿਤਾਉਂਦੇ ਹਨ।
ਘਰ 'ਤੇ ਕੰਮਾਂ ਲਈ ਜਾਂ ਪ੍ਰਸਤੁਤੀਆਂ ਦੀ ਤਿਆਰੀ ਲਈ ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਬਹੁਤ ਜ਼ਰੂਰੀ ਬਣ ਗਿਆ ਹੈ, ਇਹ ਸਿਰਫ਼ ਤੇਜ਼ ਹੈ। ਫਿਰ ਵੀ, ਸਾਨੂੰ ਸਾਰੀ ਸਮੇਂ ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ 'ਤੇ ਟਿਕੇ ਰਹਿਣਾ ਨਹੀਂ ਚਾਹੀਦਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਫਿਰ ਇਹ ਹੋ ਸਕਦਾ ਹੈ ਕਿ ਅਸੀਂ ਖੋਜ ਕਰਦੇ ਹਾਂ, ਪਰ ਕੁਝ ਨਹੀਂ ਸਿੱਖਦੇ ਕਿਉਂਕਿ ਅਸੀਂ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਵਿਜ਼ੀਟਾਂ ਜਾਂ ਇਸੇ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਵਿਅਸਤ ਹੁੰਦੇ ਹਾਂ।
-
ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਬਹੁਤ ਚੰਗਾ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਜਦੋਂ ਪਾਵਰਪੋਇੰਟ ਪ੍ਰਜ਼ੇਂਟੇਸ਼ਨ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਬਹੁਤ ਦ੍ਰਸ਼ਯਮਾਨ ਅਤੇ ਰੋਮਾਂਚਕ ਬਣ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ!
ਮੈਂ ਕਲਾਸ ਵਿੱਚ ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਦੇ ਇਸਤੇਮਾਲ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਚੰਗਾ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ। ਇਹ ਉਦਾਹਰਨ ਵਜੋਂ ਉਹਨਾਂ ਬੱਚਿਆਂ ਨੂੰ ਵੀ ਸਹਾਇਤਾ ਦਿੰਦਾ ਹੈ ਜੋ ਬਹੁਤ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਲਿਖਦੇ ਹਨ, ਕਲਾਸ ਦੀ ਗੱਲਬਾਤ ਨੂੰ ਦਰਜ ਕਰਨ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦਿੰਦਾ ਹੈ, ਬਿਨਾਂ ਕਿਸੇ ਵੱਡੇ ਦੇਰੀ ਦੇ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਇਹ ਬੈਗ ਨੂੰ ਵੀ ਆਸਾਨ ਬਣਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਸਮਾਰਟਬੋਰਡ ਆਦਿ ਦਾ ਇਸਤੇਮਾਲ ਵੀ ਕਾਗਜ਼ ਦੀ ਬਚਤ ਕਰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਦੇਖਣ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਦਿਲਚਸਪ ਹੁੰਦਾ ਹੈ।
ਅਧਿਆਪਕ ਦੀ ਰਾਏ: ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਅਤੇ ਸਿੱਖਣ ਵਾਲੀਆਂ ਪਲੇਟਫਾਰਮਾਂ ਪਰੰਪਰਾਗਤ ਤਰੀਕਿਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਪੂਰਕ ਹਨ, ਪਰ ਇਹ ਸਿੱਧੀ ਸੰਚਾਰ ਰਾਹੀਂ ਚਿਹਰੇ-ਮੁਹਰੇ ਸੰਪਰਕ ਅਤੇ ਸਾਂਝੇ ਸਿੱਖਣ ਦੀ ਬਦਲ ਨਹੀਂ ਕਰ ਸਕਦੇ। ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਅੰਦਰੂਨੀ ਵੱਖਰੇ ਪਦਰਾਂ ਲਈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਕਮਜ਼ੋਰ ਜਾਂ ਖਾਸ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪ੍ਰਦਰਸ਼ਨਸ਼ੀਲ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੀ ਮਦਦ ਕਰਨ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਵਧੀਆ ਬਣਾਉਣ ਲਈ। ਇੱਕ ਫਾਇਦਾ ਇਹ ਵੀ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਕੋਈ ਤੁਰੰਤ ਇਸ 'ਤੇ ਨਿਰਭਰ ਹੋਣਾ ਪੈਂਦਾ ਹੈ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਬਿਮਾਰੀ ਦੇ ਮਾਮਲੇ ਵਿੱਚ ਪਾਠਾਂ ਦੀ ਘਾਟ ਨੂੰ ਪੂਰਾ ਕਰਨ ਲਈ।
ਮੈਂ ਇੱਕ ਵਿਦਿਆਰਥਣ ਵਜੋਂ ਸੋਚਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਜਦੋਂ ਸਿੱਖਣ ਦੇ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮਾਂ ਨਾਲ ਸਿੱਖਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਮਿਲਦੀ ਹੈ ਤਾਂ ਇਹ ਲਾਭਦਾਇਕ ਹੁੰਦਾ ਹੈ :)
ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਤੌਰ 'ਤੇ ਪਾਠਾਂ ਦੀ ਸਮ੍ਰਿੱਧੀ ਦਾ ਸਾਧਨ ਹੋ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਪਰ ਮੇਰੇ ਵਿਚਾਰ ਵਿੱਚ ਸਭ ਤੋਂ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਗੱਲ ਪਾਠ ਦੀ ਯੋਜਨਾ ਅਤੇ ਅਧਿਆਪਕ ਦੁਆਰਾ ਡਿਜ਼ਾਈਨ ਹੈ। ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਪਾਠਾਂ ਨੂੰ ਢੰਗ ਨਾਲ ਸਹਾਇਤਾ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਰਵਾਇਤੀ ਸਿਖਲਾਈ ਦੇ ਤਰੀਕੇ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਨੂੰ ਸਿਰਫ ਆਪਣੇ ਆਪ ਲਈ ਵਰਤਣ ਅਤੇ ਫਿਰ ਇਸ ਦੀ ਨਵੀਨਤਾ 'ਤੇ ਮਾਣ ਕਰਨ ਦਾ ਖਤਰਾ ਹੈ, ਹਾਲਾਂਕਿ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਲਈ ਕੋਈ ਵਾਸਤਵਿਕ ਲਾਭ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ ਅਤੇ ਹੋਰ ਤਰੀਕਿਆਂ ਨਾਲ ਸ਼ਾਇਦ ਵਧੀਆ ਸਮੱਗਰੀ ਪੇਸ਼ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਬਹੁਤ ਵੱਡਾ ਹੈ। ਨਤੀਜਾ: ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ - ਬਿਲਕੁਲ, ਜੇ ਇਹ ਚੰਗੇ ਹਨ ਅਤੇ ਵਾਸਤਵ ਵਿੱਚ ਰਵਾਇਤੀ ਤਰੀਕਿਆਂ ਦੇ ਮੁਕਾਬਲੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਤਰੱਕੀ ਦਰਸਾਉਂਦੇ ਹਨ। (ਵਿਦਿਆਰਥੀ, ਇਸ ਲਈ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਵਿਦਿਆਰਥੀ)
ਇੱਕ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ, ਮੈਂ ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਨੂੰ ਪਾਠ ਨੂੰ ਸਮਰੱਥ ਬਣਾਉਣ ਦਾ ਇੱਕ ਚੰਗਾ ਤਰੀਕਾ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ। ਪਰ ਇਹਨਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਆਪ ਦੇ ਉਦੇਸ਼ ਲਈ ਨਹੀਂ ਬਣਨਾ ਚਾਹੀਦਾ।
ਇੱਕ ਪ੍ਰਾਇਮਰੀ ਸਕੂਲ ਦੀ ਅਧਿਆਪਿਕਾ
"ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੀ ਯੋਗਤਾ ਵਿਕਾਸ ਵਿੱਚ ਰੁਕਾਵਟ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ"
ਮੈਂ "ਹਾਂ" ਕਲਿੱਕ ਕੀਤਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਵੱਡੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਵਿੱਚ ਜਾਣਕਾਰੀ ਪ੍ਰਾਪਤ ਕਰਨ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਗੂਗਲ ਜਾਂ ਆਮ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇੰਟਰਨੈਟ ਦੇ ਬਿਨਾਂ ਖੋ ਜਾ ਰਹੀ ਹੈ।
ਫਿਰ ਵੀ, ਮੈਂ ਸਿੱਖਣ ਦੇ ਸਾਥੀ ਅਤੇ ਸਹਾਇਕ ਤੌਰ 'ਤੇ ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਦੇ ਉਪਯੋਗ ਨੂੰ ਬੁਨਿਆਦੀ ਤੌਰ 'ਤੇ ਚੰਗੀ ਗੱਲ ਮੰਨਦਾ ਹਾਂ।
ਮੈਂ ਉਮੀਦ ਕਰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੈਂ ਮਦਦ ਕਰ ਸਕਿਆ :) ਕੰਮ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਸਫਲਤਾ!
ਮੈਂ ਇੱਕ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਖੋਜ ਲਈ ਇੰਟਰਨੈਟ ਉਪਲਬਧ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਤਾਂ ਇਹ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸਹਾਇਕ ਹੁੰਦਾ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਵਿਖੀਪੀਡੀਆ ਜਾਂ ਹੋਰ ਪੋਰਟਲਾਂ 'ਤੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਦੀ ਖੋਜ ਕੀਤੀ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ। ਮੈਨੂੰ ਇਹ ਵੀ ਸਹਾਇਕ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਪੋਸਟਰ ਦੀ ਬਜਾਏ ਪਾਵਰਪੋਇੰਟ ਪ੍ਰਸਤੁਤੀ ਬਣਾਈ ਜਾ ਸਕਦੀ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਇੰਨਾ ਮੁਸ਼ਕਲ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਪਰ ਜਦੋਂ ਇੱਕ ਵਾਰੀ ਕੰਪਿਊਟਰ ਚਾਲੂ ਕਰ ਲਿਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਸਿਰਫ਼ ਸਿੱਖਣ 'ਤੇ ਧਿਆਨ ਕੇਂਦਰਿਤ ਕਰਨਾ ਬਹੁਤ ਮੁਸ਼ਕਲ ਹੁੰਦਾ ਹੈ - ਥੋੜ੍ਹੀ ਦੇਰ ਲਈ ਆਪਣੀਆਂ ਮੈਲਾਂ ਚੈੱਕ ਕਰਨਾ, ਫੇਸਬੁੱਕ 'ਤੇ ਆਪਣਾ ਸਟੇਟਸ ਅਪਡੇਟ ਕਰਨਾ, ਦੋਸਤਾਂ ਨੂੰ ਲਿਖਣਾ ਕਿ ਉਹ ਆਪਣੇ ਰਿਪੋਰਟ 'ਤੇ ਕਿੰਨਾ ਅੱਗੇ ਹਨ.. ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ। ਇਸ ਲਈ, ਮੇਰੇ ਵਿਚਾਰ ਵਿੱਚ, ਕਿਤਾਬਾਂ ਜਾਂ ਲੈਕਸਿਕੋਨ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਸਿੱਖਣ ਲਈ ਹੀ ਹਨ।
ਵਿਦਿਆਰਥਿਨੀ
ਵਿਦਿਆਰਥੀ
ਵਰਤਮਾਨਾਂ ਵਿੱਚ ਪਾਵਰ ਪੋਇੰਟ ਦੀ ਸਹਾਇਤਾ ਓਵਰਹੈੱਡ ਪ੍ਰੋਜੈਕਟਰ ਲਈ ਫੋਲੀਅਨ ਨਾਲੋਂ ਦਿਲਚਸਪ ਹੁੰਦੀ ਹੈ, ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਦੇ ਰਿਪੋਰਟਾਂ ਅਤੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਦੇ "ਪ੍ਰਜ਼ੇਟੇਸ਼ਨਾਂ" ਦੋਹਾਂ ਵਿੱਚ।
ਛੋਟੇ ਫਿਲਮਾਂ: ਫਾਇਦਾ: ਜੇ ਉਹ ਮਾਮਲੇ ਨੂੰ ਵਧੀਆ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਦਰਸਾ ਸਕਦੇ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਆਰਕੀਟੈਕਚਰ ਜਾਂ ਡੀਐਨਏ ਦੇ ਢਾਂਚੇ ਬਾਰੇ।
ਨੁਕਸਾਨ: ਇਤਿਹਾਸ ਅਤੇ ਜਰਮਨ ਵਰਗੇ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਵਿੱਚ ਇਹ ਬਹੁਤ ਖਰਾਬ ਹੁੰਦੇ ਹਨ: ਬਹੁਤ ਸਾਰੀ ਜਾਣਕਾਰੀ, ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਦੁਹਰਾਏ ਗਏ ਦ੍ਰਿਸ਼, ਅਕਸਰ ਬੋਰਿੰਗ।
ਯੂਟਿਊਬ 'ਤੇ ਲਰਨਵਿਡੀਓਜ਼ ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਮੈਨੂੰ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਨੂੰ ਬਿਹਤਰ ਸਮਝਣ ਵਿੱਚ ਬਹੁਤ ਮਦਦ ਕੀਤੀ ਹੈ। ਇਸ ਤੋਂ ਇਲਾਵਾ, ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਵੀ ਸਿੱਖਣ ਲਈ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਹਨ, ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਗਣਿਤ ਦੇ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ, ਜੋ ਅਧਿਆਪਕ ਸਾਡੇ ਨਾਲ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਅਧਿਆਪਕ ਅਕਸਰ ਕੁਝ ਵਿਸ਼ਿਆਂ 'ਤੇ ਫਿਲਮਾਂ ਜਾਂ ਵੀਡੀਓਜ਼ ਵੀ ਦਿਖਾਉਂਦੇ ਹਨ, ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਕਲਾਸ ਵਿੱਚ ਮੀਡੀਆ ਦੇ ਉਪਯੋਗ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਲਾਭਦਾਇਕ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।
ਮੇਰੀ ਰਾਏ ਇੱਕ ਵਿਦਿਆਰਥਣ ਦੇ ਤੌਰ 'ਤੇ ਇਹ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਸਹਾਇਕ ਸਿੱਖਣ ਲਈ ਉਚਿਤ ਹੈ, ਪਰ ਸਾਰੇ ਪਾਠ ਨੂੰ ਇਸ ਨਾਲ ਬਣਾਉਣ ਲਈ ਨਹੀਂ।
ਮੇਰੀ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਹਰ ਸਾਲ ਦੇ ਦੋ ਹਫ਼ਤਿਆਂ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਕਿਸਮ ਦਾ ਕੌਸ਼ਲ ਪ੍ਰਸ਼ਿਕਸ਼ਣ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਜੋ ਮੁੱਖ ਤੌਰ 'ਤੇ msa (ਹੈੱਡ/ਰੀਅਲ ਸਕੂਲ ਡਿਗਰੀ ਬਰਲਿਨ) ਅਤੇ ਇਸ ਨਾਲ ਜੁੜੇ ਪ੍ਰਸਤੁਤੀਆਂ 'ਤੇ ਕੇਂਦ੍ਰਿਤ ਹੁੰਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਹੋਰ ਵੀ ਲਾਭਦਾਇਕ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਸ ਵਿੱਚ "ਸਹੀ" ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਇੰਟਰਨੈਟ 'ਤੇ ਖੋਜ ਕਰਨ, ਪਾਵਰਪੋਇੰਟ/ਓਪਨ-ਆਫਿਸ ਨਾਲ ਸਬੰਧਤ ਕੰਮ ਕਰਨ,... -ਜੇਕਰ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੋਵੇ- ਸਿਖਾਇਆ ਜਾਂਦਾ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਲਈ ਇਹ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਮਦਦ ਸੀ, ਕਿਉਂਕਿ ਸਾਡੇ ਵਰਗ ਵਿੱਚ 10ਵੀਂ ਕਲਾਸ ਵਿੱਚ ਪ੍ਰਸਤੁਤੀਆਂ (ਅਤੇ ਪਿਛਲੇ ਸਾਲ ਦੀਆਂ ਤਿਆਰੀਆਂ) ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਛੋਟ ਦੇ ਨਾਲ ਕਿਸੇ ਵੀ ਬਿਹਤਰ ਨੰਬਰ ਤੋਂ ਘੱਟ ਨਹੀਂ ਗਈਆਂ।
ਮੈਂ ਇਸ ਸਾਲ ਬੁਨਿਆਦੀ ਅਤੇ ਮੱਧ ਸਕੂਲਾਂ ਵਿੱਚ ਅਧਿਆਪਕਤਾ ਲਈ ਮਾਸਟਰ ਪੂਰਾ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹਾਂ। ਮੇਰੇ ਖਿਆਲ ਵਿੱਚ, ਸਹੀ ਮਾਤਰਾ ਵਿੱਚ ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਨਾਲ ਪਾਠ ਨੂੰ ਸਮਰਥਿਤ ਕਰਨਾ ਅਤੇ ਅਕਸਰ ਇਸਨੂੰ ਪ੍ਰੇਰਣਾ ਦੇ ਸਾਧਨ ਵਜੋਂ ਵਰਤਣਾ ਸੰਭਵ ਹੈ। ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਅਕਸਰ ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਦੇ ਜ਼ਿੰਮੇਵਾਰ ਵਰਤੋਂ ਬਾਰੇ ਇੱਕ ਯੋਗਤਾ ਦੀ ਘਾਟ ਮਹਿਸੂਸ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਇੱਕ ਸ਼ਾਪ ਅਤੇ ਇੱਕ ਆਸ਼ੀਰਵਾਦ ਹਨ। ਬੇਸ਼ੱਕ, ਇਹ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਵਿਸ਼ਿਆਂ ਦੀ ਦ੍ਰਿਸ਼ਟੀ ਨੂੰ ਸਹਾਰਾ ਦਿੰਦੇ ਹਨ ਅਤੇ ਜਾਣਕਾਰੀ ਤੱਕ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ ਪਹੁੰਚ ਦੀ ਆਗਿਆ ਦਿੰਦੇ ਹਨ, ਪਰ ਮੇਰੇ ਖਿਆਲ ਵਿੱਚ ਇਹ ਕੁਝ ਨਕਾਰਾਤਮਕ ਚੀਜ਼ਾਂ ਵਿੱਚ ਵੀ ਯੋਗਦਾਨ ਪਾਉਂਦੇ ਹਨ। ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਸਾਰਾ ਸਤਤ ਸਮਾਰਟਫੋਨ ਦੀ ਵਰਤੋਂ (ਅਤੇ ਸਦਾ ਪਹੁੰਚਯੋਗ ਰਹਿਣ ਦੀ ਲੋੜ) ਵੀ ਧਿਆਨ ਵਿੱਚ ਰੁਕਾਵਟਾਂ ਦਾ ਕਾਰਨ ਬਣਦੀ ਹੈ। ਕੋਈ ਵੀ ਸ਼ਾਂਤ ਬੈਠ ਨਹੀਂ ਸਕਦਾ, ਸਦਾ ਫੋਨ 'ਤੇ ਨਜ਼ਰ ਰਹਿੰਦੀ ਹੈ। ਕਿਤਾਬਾਂ ਨੂੰ ਕਦੇ ਵੀ ਪਾਠ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ ਜਾਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਦੇ ਬਿਨਾਂ ਖੋਜ ਅਤੇ ਤਿਆਰੀ ਵੀ ਸਿੱਖਣ ਅਤੇ ਸਿਖਾਉਣ ਦਾ ਇੱਕ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹਿੱਸਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਇਹ ਸਾਰੇ ਫਾਇਦਿਆਂ ਦੇ ਨਾਲ ਨਾ ਭੁੱਲਣਾ ਚਾਹੀਦਾ, ਕਿਉਂਕਿ ਇਹ ਸਾਰੀ ਆਸਾਨੀ ਲੰਬੇ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਆਲਸੀ, ਬੇਵਕੂਫ ਅਤੇ ਲੇਥਾਰਜਿਕ ਬਣਾਉਂਦੀ ਹੈ ;-)!
ਬਹੁਤ ਸਾਰੀ ਕਿਸਮਤ!
ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਪਾਠ ਸਮੱਗਰੀ ਨੂੰ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਅਤੇ ਇੰਟਰੈਕਟਿਵ ਢੰਗ ਨਾਲ ਪੇਸ਼ ਕਰਨ ਦਾ ਇੱਕ ਚੰਗਾ ਤਰੀਕਾ ਹੈ। ਪਰ ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦਾ ਕਿ ਇਹ ਐਪਸ ਜਾਂ ਹੋਰ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮਾਂ ਦੇ ਰੂਪ ਵਿੱਚ ਕੰਮ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਬਲਕਿ ਇਹ ਵੱਖ-ਵੱਖ ਕਲਾਸਾਂ/ਕੋਰਸਾਂ ਲਈ ਸਿੱਖਣ ਵਾਲੀਆਂ ਪਲੇਟਫਾਰਮਾਂ ਰਾਹੀਂ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਜਿੱਥੇ ਪਾਠ ਸਮੱਗਰੀ ਅਤੇ ਵਾਧੂ ਸਮੱਗਰੀ ਉਪਲਬਧ ਕਰਵਾਈ ਜਾਂਦੀ ਹੈ (ਜਿਵੇਂ ਕਿ ਜ਼ਿਆਦਾਤਰ ਯੂਨੀਵਰਸਿਟੀਆਂ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦਾ ਹੈ)।
ਮੈਂ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਜਦੋਂ ਕਦੇ ਕਦੇ ਪਾਠ ਵਿੱਚ ਛੋਟੇ ਫਿਲਮ ਦੇ ਹਿੱਸੇ ਜਾਂ ਇੰਟਰਨੈੱਟ ਖੋਜਾਂ ਸ਼ਾਮਲ ਕੀਤੀਆਂ ਜਾਂਦੀਆਂ ਹਨ, ਤਾਂ ਇਹ ਠੀਕ ਹੈ। ਪਰ ਮੇਰੀ ਪੁਰਾਣੀ ਸਕੂਲ 'ਤੇ ਸਾਡੇ ਕੋਲ ਐਕਟਿਵ ਬੋਰਡ ਸਨ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਉਹ ਬਹੁਤ ਚੰਗੇ ਨਹੀਂ ਲੱਗੇ। ਮੇਰੀ ਰਾਏ ਵਿੱਚ, ਉਹ ਪਾਠ ਨੂੰ ਜ਼ਿਆਦਾ ਰੋਕਦੇ ਸਨ, ਇਸ ਲਈ ਮੈਨੂੰ ਸਧਾਰਣ ਹਰੇ ਬੋਰਡ ਨੂੰ ਵਧੀਆ ਲੱਗਦਾ ਹੈ।
ਇਹ ਪੜ੍ਹਾਈ ਵਿੱਚ ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨਾ ਬਹੁਤ ਚੰਗਾ ਹੈ। ਸਾਡੇ ਗਿਮਨਾਸਿਯਮ ਵਿੱਚ ਇਹ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਲਾਗੂ ਕੀਤਾ ਗਿਆ ਹੈ। ਉੱਥੇ ਹਰ ਕਮਰੇ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਲੈਪਟਾਪ, ਇੱਕ ਬੀਮਰ ਅਤੇ ਇੱਕ ਵਾਈਟਬੋਰਡ ਹੈ। ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕੁਝ ਵਿਖਾਉਣ ਲਈ ਦਿਖਾਇਆ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਜਾਂ ਸ਼ਬਦਾਂ ਨੂੰ ਗੂਗਲ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ। ਇਹ ਸਾਡੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਅਤੇ ਅਧਿਆਪਕਾਂ ਲਈ ਬਹੁਤ ਮਦਦਗਾਰ ਹੈ ਅਤੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਪੜ੍ਹਾਈ ਜ਼ਿਆਦਾ ਪ੍ਰਭਾਵਸ਼ਾਲੀ ਅਤੇ ਸਫਲ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਸਮਕਾਲੀ ਹੈ, ਇਸ ਤੋਂ ਵਿਰਤ ਰਹਿਣਾ ਮੇਰੇ ਖਿਆਲ ਵਿੱਚ ਸੰਸਾਰ ਤੋਂ ਦੂਰ ਮੌਕਿਆਂ ਦੀ ਬਰਬਾਦੀ ਹੈ। ਇਹ ਤਕਨਾਲੋਜੀ ਸਾਡੇ ਜੀਵਨ ਵਿੱਚ ਹਮੇਸ਼ਾ ਵੱਡਾ ਮਹੱਤਵ ਅਪਣਾਏਗੀ ਅਤੇ ਇਸ ਲਈ ਤਿਆਰ ਨਾ ਹੋਣਾ ਬੇਵਕੂਫੀ ਹੋਵੇਗਾ। ਮੈਂ ਇਹ ਬੁਨਿਆਦੀ ਸਮਝਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਮੀਡੀਆ ਦੀ ਸਮਰੱਥਾ ਸਿਖਾਉਣੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ - ਜੋ ਕੋਈ ਪੁਸਤਕਾਲੇ ਨੂੰ ਵਰਤਣਾ ਜਾਣਦਾ ਹੈ, ਉਸਨੂੰ ਡਿਜੀਟਲ/ਵਰਚੁਅਲ ਪੁਸਤਕਾਲੇ ਨੂੰ ਵੀ ਵਰਤਣਾ ਆਉਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਮੈਂ ਹਮੇਸ਼ਾ ਹੈਰਾਨ ਹੁੰਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਮੇਰੇ ਕਈ ਸਾਥੀ ਇੱਕ ਆਮ ਗੂਗਲ ਖੋਜ ਨਾਲ ਕਿੰਨੇ ਪਰੇਸ਼ਾਨ ਹਨ ਅਤੇ ਇਹ ਨਹੀਂ ਜਾਣਦੇ ਕਿ ਉਦਾਹਰਨ ਵਜੋਂ ਇੰਟਰਨੈਟ 'ਤੇ ਵਿਗਿਆਨਕ ਸਰੋਤ ਕਿਵੇਂ ਲੱਭਣੇ ਹਨ।
ਮੈਂ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਹਾਂ ਅਤੇ ਸੋਚਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਪਾਠਸ਼ਾਲਾ ਵਿੱਚ ਮੀਡੀਆ ਨਾਲ ਨਿਬਟਣਾ ਮਹੱਤਵਪੂਰਨ ਹੈ। ਇਸ ਵਿੱਚ ਮੇਰੇ ਖਿਆਲ ਵਿੱਚ ਇਹ ਜਰੂਰੀ ਹੈ ਕਿ ਨਿਸ਼ਚਿਤ ਸਮੱਗਰੀ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ। ਕਿਉਂਕਿ ਮੀਡੀਆ ਸਾਨੂੰ ਮਨੁੱਖਾਂ 'ਤੇ ਬਹੁਤ ਪ੍ਰਭਾਵਿਤ ਕਰਦਾ ਹੈ। ਸਭ ਤੋਂ ਪਹਿਲਾਂ ਇਹ ਕਿ ਸਹੀ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਕੀਤੀ ਜਾਵੇ।
student
ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਇਨ੍ਹਾਂ ਮੀਡੀਆ ਨਾਲ ਸਹੀ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਵਰਤਣਾ ਸਿਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ - ਪਰ ਇੱਕ ਐਪ ਕਦੇ ਵੀ ਅਧਿਆਪਕ ਦੀ ਥਾਂ ਨਹੀਂ ਲੈ ਸਕਦੀ।
ਮੈਂ ਸੋਚਦਾ ਹਾਂ ਕਿ ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਅਕਸਰ ਪਾਠ ਨੂੰ ਦਿਲਚਸਪ ਬਣਾਉਣ ਵਿੱਚ ਮਦਦ ਕਰ ਸਕਦੇ ਹਨ। ਕਦੇ-ਕਦੇ ਇੱਕ ਪਾਵਰ ਪੋਇੰਟ ਪ੍ਰਜ਼ੇੰਟੇਸ਼ਨ ਇੱਕ ਚੰਗਾ ਬਦਲਾਅ ਹੁੰਦਾ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਮੈਂ ਨਹੀਂ ਸੋਚਦਾ ਕਿ ਇਹ ਪਾਠ ਦਾ ਅਟੁੱਟ ਹਿੱਸਾ ਹੋਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਮੇਰੀ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਉਦਾਹਰਨ ਵਜੋਂ ਇਸ ਨਾਲ "ਗਰੀਬ ਅਤੇ ਅਮੀਰ" ਦਾ ਸਾਫ਼ ਵੰਡ ਹੋਇਆ ਹੈ। ਮਹਿੰਗੇ ਮੀਡੀਆ (ਚਾਹੇ ਉਹ ਸਿਰਫ਼ ਇੱਕ ਲੈਪਟਾਪ ਹੀ ਕਿਉਂ ਨਾ ਹੋ) ਦੇ ਇਸਤੇਮਾਲ ਨਾਲ ਸਦਾ ਇਹ ਸਾਫ਼ ਹੋ ਗਿਆ ਹੈ ਕਿ ਕਿਸ ਕੋਲ ਨਵਾਂ ਪ੍ਰੋਗਰਾਮ ਹੈ, ਕਿਸ ਨੇ ਸਭ ਤੋਂ ਜ਼ਿਆਦਾ ਐਪਸ ਖਰੀਦੀਆਂ ਹਨ ਅਤੇ ਕਿਸ ਦੇ ਮਾਪੇ ਇਸ ਤਰ੍ਹਾਂ ਦੀਆਂ ਚੀਜ਼ਾਂ ਲਈ ਰਿਲੇਟਿਵਲੀ ਬਹੁਤ ਪੈਸੇ ਦੇ ਰਹੇ ਹਨ। ਅਕਸਰ ਕੁਝ ਘਰ 'ਤੇ ਦੁਬਾਰਾ ਕਰਨ ਦੀ ਲੋੜ ਹੁੰਦੀ ਸੀ ਅਤੇ ਜੋ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਧਨਵੰਤ ਮੰਨੇ ਜਾਂਦੇ ਸਨ ਉਹ ਅਗਲੀ ਕਲਾਸ ਲਈ ਬਹੁਤ ਚੰਗੀ ਤਿਆਰੀ ਕਰਕੇ ਆਉਂਦੇ ਸਨ, ਕਿਉਂਕਿ ਉਹਨਾਂ ਕੋਲ ਲੋੜੀਂਦੇ ਸਾਧਨ ਸਨ, ਜਦਕਿ ਘੱਟ ਧਨਵੰਤ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਇਹ ਸਾਰਾ ਕੁਝ ਕਿਸੇ ਹੋਰ ਤਰੀਕੇ ਨਾਲ ਕਰਨਾ ਪੈਂਦਾ ਸੀ।
ਨਤੀਜਾ: ਪਾਠ ਵਿੱਚ ਮੀਡੀਆ ਦਾ ਇਸਤੇਮਾਲ ਕੀਤਾ ਜਾ ਸਕਦਾ ਹੈ, ਪਰ ਇਹ ਕੋਈ ਸ਼ਰਤ ਨਹੀਂ ਹੋਣੀ ਚਾਹੀਦੀ।
ਮੈਂ ਸੋਚਦੀ ਹਾਂ ਕਿ ਘਰ 'ਚ ਕੁਝ ਖੋਜ ਕਰਨਾ ਠੀਕ ਹੈ ਪਰ ਸਦਾ ਨਹੀਂ। ਜੇਕਰ ਕਿਸੇ ਚੀਜ਼ ਨੂੰ ਘਰ 'ਤੇ ਖੁਦ ਕਰਨਾ ਹੈ, ਤਾਂ ਅਧਿਆਪਕ ਵੀ ਸਮੱਗਰੀ ਉਪਲਬਧ ਕਰਵਾ ਸਕਦੇ ਹਨ..ਪਰ ਇਹ ਵੀ ਬਹੁਤ ਜ਼ਿਆਦਾ ਕਾਗਜ਼ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਦਾ ਮਤਲਬ ਹੈ..ਮੈਂ ਇਸ ਵਿੱਚ ਵਾਕਈ ਦਿਲਚਸਪੀ ਵਿੱਚ ਹਾਂ। ਮੈਂ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਹਾਂ (12ਵੀਂ ਕਲਾਸ ਗਿਮਨਾਜੀਅਮ)।
ਮੈਂ ਰੈਫਰੈਂਡਰੀਨ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਆਨਲਾਈਨ ਲਰਨਿੰਗ ਰੂਮ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਕਰਨਾ ਪਸੰਦ ਹੈ, ਪਰ ਮੈਨੂੰ ਨਹੀਂ ਲੱਗਦਾ ਕਿ ਵਿਦਿਆਰਥੀਆਂ ਨੂੰ ਡਿਜੀਟਲ ਮੀਡੀਆ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਲਈ ਹੋਰ ਪ੍ਰੇਰਿਤ ਕਰਨ ਦੀ ਜ਼ਰੂਰਤ ਹੈ, ਉਹ ਇਹ ਖੁਦ ਹੀ ਚੰਗੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਕਰ ਲੈਂਦੇ ਹਨ। ਯੋਗਤਾ ਵਿਕਾਸ ਦੇ ਵਿਸ਼ੇ 'ਤੇ: ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਇਹ ਇੱਕ ਵੱਡੀ ਸਮੱਸਿਆ ਹੈ ਕਿ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਹੁਣ ਇੱਕ ਦੂਜੇ ਨਾਲ ਗੱਲ ਨਹੀਂ ਕਰਦੇ, ਸਗੋਂ ਸਕੂਲ ਵਿੱਚ ਵੀ ਫੇਸਬੁੱਕ ਰਾਹੀਂ ਸੰਚਾਰ ਕਰਦੇ ਹਨ। ਸਮਾਜਿਕ ਯੋਗਤਾਵਾਂ ਨੂੰ ਅਲਵਿਦਾ।
ਮੈਂ ਅਧਿਆਪਕਤਾ ਦੇ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਹਾਂ ਅਤੇ ਮੈਨੂੰ ਲੱਗਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੀਡੀਆ ਦੀ ਵਰਤੋਂ ਅੱਜਕੱਲ੍ਹ ਅਵਸ਼੍ਯਕ ਹੈ। ਹਾਲਾਂਕਿ, ਖਾਸ ਕਰਕੇ ਸਮਾਰਟਫੋਨ ਨੂੰ ਪਾਠਾਂ ਤੋਂ ਬਾਹਰ ਰੱਖਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ, ਕਿਉਂਕਿ ਵਿਦਿਆਰਥੀ ਅਕਸਰ ਸਿਰਫ਼ ਵਿਘਟਿਤ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।